Miło nam poinformować o ciekawym wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny z dnia 01.02.2023 r. (XXVIII C 4953/21, SSO Iwona Lizakowska-Bytof), w którym Sąd przyznał jednemu z kredytobiorców samodzielną legitymację procesową w sprawie o ustalenie nieważności umowy kredytu.
We wskazanym orzeczeniu ustalono nieważność umowy kredytu indeksowanego do CHF z 2007 roku oraz zasądzono świadczenie nienależne zgodnie z teoria dwóch kondykcji. Bank obciążono całością kosztów procesu. Odsetki zasądzono od dnia pouczenia przez sąd o skutkach nieważności umowy kredytu (Sąd uznał, że pouczenie strony powodowej na rozprawie o skutkach nieważności umowy i odebranie oświadczenia o zgodzie na ustalenie nieważności umowy sprawia, iż brak jest podstaw do zasądzenia odsetek ustawowych za okres wcześniejszy – takie stanowisko Sądu jest niestety sprzeczne z funkcjami i celami Dyrektywy 93/13).
W sprawie Bank podnosił zarzut braku legitymacji procesowej bowiem z pozwem wystąpił jeden z kredytobiorców na podstawie umowy cesji wierzytelności zawartej z byłym kredytobiorcą (zwolnionym z długu przez bank). Co ciekawe, Sąd uznał, że umowa cesji wierzytelności, której przedmiotem są roszczenia niepieniężne i pieniężne jest wystarczająca do uznania samodzielnej legitymacji procesowej jednego z kredytobiorców.
W sprawie powoływano się m.in. na pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 09.08.2018 r. w którym wskazano: „Przypomnieć należy, że zasadą wyrażoną w art. 73 § 1 k.p.c. jest działanie każdego współuczestnika w imieniu własnym (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2005 r., II CK 487/04, nie publ. i z dnia 17 listopada 2010 r., I CSK 67/10, nie publ.). Według utrwalonych poglądów brak jest współuczestnictwa koniecznego, niezależnie od tego, czy dotyczy to świadczenia, czy ustalenia w stosunku do jednego lub wszystkich uczestników, że zawarta umowa jest bezwzględnie nieważna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2007 r., II CSK 478/06 oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2006 r. oraz z dnia 18 września 2013 r., V CNP 84/12, nie publ.)
Wskazywaliśmy również na stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie V Wydziału Cywilnego, który w sprawie o sygn. akt V ACa 949/21 przedstawił do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne następującej treści: „Czy w sprawie, w której dochodzone są roszczenia wywodzone z abuzywności klauzul umownych o ustalenie nieważności umowy kredytu i zwrot nienależnych świadczeń spełnionych na jej podstawie, zachodzi po stronie powodowej współuczestnictwo konieczne kredytobiorców?”. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienia z dnia 29 listopada 2022 r. przyjął, że: „każdy z kredytobiorców ma legitymację do samodzielnego wystąpienia o ustalenie nieważności umowy.”
W/w argumentacja została podzielona przez sąd, który przyznał jednemu z kredytobiorców samodzielną legitymację procesową w sprawie o ustalenie nieważności umowy kredytu.
Pozew wpłynął do sądu w maju 2021 roku, a zatem wyrok zapadł w ok. 20 miesięcy. Sprawę prowadzi r.pr. Miłosz Filip.
