Kancelaria Radców Prawnych

Z pewnością wielu z Państwa spotkało się często występującym w debacie publicznej poglądem, jakoby frankowicz decydując się na rozpoczęcie sądowej batalii mógł skutecznie dochodzić zwrotu świadczeń pieniężnych jedynie za ostatnie dziesięć lat przed dniem złożenia pozwu
Otóż z przyjemnością pragniemy Państwu przekazać, że jest to pogląd nieprawdziwy. W najnowszym orzecznictwie – tak Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jak i Sądu Najwyższego – powszechnie przyjmuje się, że termin przedawnienia roszczenia kredytobiorcy o zwrot należnego mu świadczenia uczynionego na rzecz banku rozpoczyna swój bieg dopiero od chwili, kiedy świadomy wszystkich związanych z tym konsekwencji konsument powołał się względem banku na abuzywność klauzul zawartych w umowie oraz wynikającą z tej przyczyny nieważność umowy od samej chwili jej zawarcia (tak Sąd Najwyższy w uchwałach z dnia 16 lutego 2021 r., sygn. akt III CZP 11/20 oraz z dnia 7 maja 2021 r., sygn. akt III CZP 6/21 oraz Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., C-485/19.
Doprecyzowując omawiane zagadnienie, zauważenia wymaga, że w uchwale z dnia 7 maja 2021 r., sygn. akt III CZP 6/21 Sąd Najwyższy wskazał, że termin przedawnienia roszczenia kredytobiorcy rozpoczyna swój bieg dopiero od chwili, kiedy umowa stała się „trwale bezskuteczna”. Na pierwszy rzut oka pojęcie „stała się trwale bezskuteczna” może wydawać się niedookreślone i nieprecyzyjne, niemniej jednak w kontekście wnikliwej analizy treści ww. uchwały oraz dotychczasowego dorobku orzeczniczego Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Sądu Najwyższego należy stwierdzić, że przez pojęcie „trwałej bezskuteczności” należy rozumieć moment, kiedy kredytobiorca – świadomy swoich praw oraz sytuacji prawnej w jakiej się znajduje – oświadczy kredytodawcy, że w jego ocenie zawarte w umowie klauzule indeksacyjne są niedozwolone i wobec tego żąda on uznania, że umowa jest nieważna. Tego rodzaju rozstrzygnięcie koresponduje z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 kwietnia 2021 r., C-485/19, w którym Trybunał stanął na stanowisku, iż sprzeczne z zasadę skuteczności  prawa Unii Europejskiej byłoby uregulowanie państwa członkowskiego przewidujące, że w przypadku kwestionowanej umowy kredytu termin przedawnienia roszczenia konsumenta miałby rozpoczynać bieg już w dniu, w którym nastąpiło bezpodstawne wzbogacenie banku – termin ten winien zacząć biec dopiero od momentu podjęcia przez kredytobiorcę świadomej i wiążącej decyzji co do zakwestionowania umowy kredytu.
W praktyce bieg przedawnienia Państwa roszczenia zacznie zatem bieg dopiero od momentu, w którym jako konsumenci oświadczycie Państwo bankowi, że umowę kwestionuje ze względu na istnienie klauzul abuzywnych (art. 3851 1 k.c.) bądź ze względu na jej nieważność (art. 58 k.c.) oraz oświadczycie Państwo, że nie wyrażacie zgody na stosowanie wadliwych klauzul umownych. Wskazane oświadczenia w zdecydowanej większości przypadków przekazywane są kredytobiorcy dopiero na etapie wezwania banku do zapłaty bądź doręczenia mu odpisu pozwu – stąd też w przytłaczającej większości spraw „frankowych” nie może być mowy o przedawnieniu choćby części przysługującego frankowiczowi roszczenia pieniężnego.

Zobacz również

Skontaktuj się z nami!Umów się z radcą prawnym na rozmowę!