Jeżeli uważnie śledzicie Państwo debatę publiczną dotyczącą problematyki kredytów pseudofrankowych, to z pewnością spotkaliście
się już Państwo z informacją o niejednokrotnym podnoszeniu przez banki w sprawach frankowych zarzutu zatrzymania. W tej części kompendium
wiedzy frankowicza odpowiemy zatem na pytanie czym właściwie jest zarzut zatrzymania i dlaczego będąc kredytobiorcą nie należy się go
obawiać?
Prawo zatrzymania ma zastosowanie do umów wzajemnych, które uznane zostały za nieważne lub od których z jakichś powodów odstąpiono. Polega
ono w najprostszym rozumieniu na tym, że jeżeli każda ze stron ma sobie zwrócić to co świadczyła na rzecz drugiej strony w wykonaniu umowy, to
może się ona wstrzymać z oddaniem świadczenia aż do momentu, kiedy druga strona nie wyda lub nie zaoferuje świadczenia wzajemnego. Z tego
właśnie uprawnienia starają się korzystać w sprawach frankowych banki mówiąc: oddam kredytobiorcy to co mu się należy, ale jeżeli on wcześniej
zwróci lub zaoferuje mi zwrot mojego roszczenia związanego z wypłatą kredytu.
Dlaczego w naszej ocenie zarzutu zatrzymania nie należy się bać?
Po pierwsze z tej przyczyny, że w naszej ocenie z szeregu względów pozostaje on niezasadny i nie powinien być przez sądy powszechne uwzględniany, co wynika z faktu że:
- umowa kredytu nie należy do umów wzajemnych, natomiast włącznie w odniesieniu do tego rodzaju umów może być podniesiony zarzut zatrzymania,
- najczęściej kredytobiorca zwrócił już pozwanemu całość bądź większość środków otrzymanych na podstawie nieważnej umowy, przez co należy uznać, że zostały one co najmniej zaoferowane do zwrotu,
- podniesienie zarzutu zatrzymania pozostaje sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i stanowi nadużycie prawa,
- uwzględnienie zarzutu zatrzymania prowadzi do zniweczenia ochrony konsumenckiej wynikającej z Dyrektywy Rady 93/13/EWG,
- konieczność zapewnienia ochrony na mocy Dyrektywy Rady 93/13/EWG wymaga zaniechania stosowania przepisów art. 496 k.c. i art. 497 k.c. (przepisy dot. prawa zatrzymania),
- zarzut zatrzymania jest sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i rzeczywistym celem normy prawnej zawartej w art. 496 k.c.
Po drugie natomiast, nawet jeżeli sąd mimo powyżej przedstawionej argumentacji sąd uwzględniłby postawiony przez bank zarzut zatrzymania, to kredytobiorca w zdecydowanej większości przypadków może łatwo „pozbyć się” kłopotu poprzez złożenie po uprawomocnieniu
się korzystnego dla siebie wyroku oświadczenia o potrąceniu przysługującego mu względem banku roszczenia z roszczeniem
kredytodawcy o zwrot wypłaconego kapitału kredytu i w ten sposób szybko rozwiązać problem mogąc domagać się powstałej w ten sposób
„nadwyżki”.
Z wymienionych względów w naszej ocenie jako frankowicze nie musicie się Państwo obawiać postawienia przez bank zarzutu zatrzymania,
którego znaczenie jest wyolbrzymiane przez banki celem zniechęcenia kredytobiorców do podjęcia walki o ochronę należnych im praw.