Miło nam poinformować, że w ramach prowadzonych przez Kancelarię spraw coraz częściej dostrzegamy pozytywne konsekwencje wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 czerwca 2023 r. (C-520/21) oraz z dnia 12 stycznia 2024 r. (C-488/23) ostatecznie rozstrzygających, iż w świetle celów Dyrektywy 93/13 (aktu prawnego stanowiącego podstawę do dochodzenia roszczeń z tytułu zawarcia w umowie kredytu postanowień o charakterze niedozwolonym) bankom – po prawomocnym ustaleniu nieważności umowy kredytu – nie przysługują jakiekolwiek roszczenia poza zwrotem nominalnej kwoty kapitału.
Wskazania wymaga bowiem, że jeszcze przed wydaniem wymienionych orzeczeń banki – pewne swego – częstokroć w ramach inicjowanych przez siebie procesów domagały się od kredytobiorcy nie tylko zwrotu wypłaconych kredytobiorcy środków, ale również zapłaty na swoją rzecz dodatkowych świadczeń czy to w postaci wynagrodzenia z oddanie kapitału kredytu do dyspozycji konsumenta czy to tytułem waloryzacji kwoty kredytu (najczęściej domagając się waloryzacji o stopę inflacji). Mówiąc wprost banki, pomimo konieczności uznania umowy kredytu za nieważną ze względu na zawarcie w niej postanowień o charakterze nieuczciwym, w dalszym ciągu próbowały zabezpieczać swoje wynagrodzenie, próbując niejako „obejść” skutki unieważnienia umowy kredytu.
Najnowsze działania sektora bankowego prowadzą do konkluzji, że obecnie jest on już świadomy, że po raz kolejny błędnie ocenił sytuację, w konsekwencji „topiąc” miliony złotych w opłatach sądowych od pozwów nie mających szans powodzenia. Trudno bowiem o inny wniosek w sytuacji, w której banki powszechnie w prowadzonych przez Kancelarię sprawach zaczęły składać oświadczenie o cofnięciu powództwa z jednoczesnym zrzeczeniem się zgłoszonego roszczenia.
Dlaczego banki wycofują powództwa?
Skąd tego rodzaju praktyka? Otóż zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych powodowi w przypadku cofnięcia pozwu przed rozpoczęciem posiedzenia w sprawie przysługuje zwrot połowy uiszczonej opłaty od pozwu. Mówimy zatem o sytuacji, w której banki starają się obecnie „ratować co się da”, co skutkuje ich przedwczesnymi porażkami, nawet bez wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w tego rodzaju sprawach.
Aktualnie obserwujemy zatem kolejny przykład krótkowzroczności polityki sektora bankowego w tzw. sprawach „frankowych”, kosztów którego banki mogłyby uniknąć w wypadku odpowiednio wcześniejszej predykcji kierunku, w którym ukształtuje się orzecznictwo sądów w tego rodzaju sprawach (a co było możliwe do przewidzenia już na wiele miesięcy przed pierwszym wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – informowaliśmy Państwa o tym choćby w zamieszczonym na stronie Kancelarii artykule z dnia 5 września 2022 roku).
Skoro jednak banki zdecydowały się na strategię formułowania niezasadnych roszczeń „dodatkowych” celem odstraszania konsumentów od dochodzenia przysługujących im roszczeń oraz celem uniknięcia negatywnych konsekwencji zawinionego działania ze swojej strony, to obecnie trudno nie uznać za sprawiedliwy stan, w którym zmuszone będą one ponieść finansowe konsekwencje swojego działania.
Cieszy nas to tym bardziej, że z perspektywy naszych klientów sprawy tego rodzaju kończyć będą się szybciej, oszczędzając im niepotrzebnych nerwów związanych z samą rozprawą i niejednokrotnie wielomiesięcznym oczekiwaniem na wydanie przez sąd wyroku rozstrzygającego tego rodzaju proces.
autor: radca prawny Maciej Rączkowski
