Informujemy, że na mocy wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy Warszawa- Praga w Warszawie, II Wydział Cywilny w sprawie przeciwko Bankowi BPH S.A. z dnia 26.05.2023 r. (II C 1072/21, SSO Małgorzata Dubinowicz-Motyk), Sąd ustalił nieważność umowy kredytu dawnego GE Money Banku S.A. oraz zasądził świadczenie nienależne zgodnie z teorią dwóch kondykcji, obciążając Bank całością kosztów procesu.
W/w sprawa dotyczyła umowy dawnego GE Money Banku S.A. zawartej w 2006 roku. Przedmiotowe wzorce umowne są wprawdzie postrzegane jako trudniejsze do podważenia, niemniej Kancelaria dysponuje argumentacją prawną pozwalającą na uzyskiwanie korzystnych rozstrzygnięć.
W/w sprawę prowadzi: r.pr. Konrad Korzybski
Sąd nie podzielił stanowiska banku i nie stwierdził, jakoby umowa kredytu mogła podlegać dalszemu wykonywaniu z pominięciem odniesienia do marży. Obecnie sądy powszechne – pomimo specyficznej konstrukcji umowy GE Money Bank (budowy klauzuli indeksacyjnej w sposób odwołujący się do kursu średniego NBP z modyfikacją o marżę banku) – coraz częściej dochodzą do przekonania, że także ten specyficzny rodzaj umów pozostaje wadliwy, czego konsekwencją jest konieczność stwierdzenia nieważności umowy.
Szerzej o przyczynach nieważności umów GE Money Banku pisaliśmy już w następujących artykułach:
• https://radcowie-prawni.waw.pl/blog/wyrok-tsue-z-dnia-29-kwietnia-2021-roku-c-19-20
• https://radcowie-prawni.waw.pl/brak-mozliwosci-utrzymania-umowy-kredytu-indeksowanego-ge-money-bank-w-mocy
Co istotne, warto odnotować najnowsze postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2023 r. (I CSK 4195/22), w którym odmówiono przyjęcia skargi kasacyjnej Banku BPH S.A. do rozpoznania. Sąd Najwyższy zaaprobował pogląd, iż brak jest możliwości wykreślenie jedynie części abuzywnego postanowienia, co sprawia, że umowa kredytu winna zostać uznana za nieważną, wskazując że: „Do zagadnienia drugiego: z wyroku TSUE wydanego w sprawie C-19/20 nie wynika jednolity sposób traktowania zobowiązania do uiszczenia na rzecz kredytującego banku marży. Zobowiązanie takie wynika bowiem z treści konkretnej umowy zawieranej przez strony i podlega zasadom wykładni oświadczeń woli. Wykładnia ta, dokonywana w każdym przypadku, prowadzi do ustalenia treści normy wynikającej z interpretowanego postanowienia umownego. W przypadku umowy badanej w niniejszej sprawie jednak Sąd odwoławczy ustalił, że kwestionowane klauzule indeksacyjne dotyczą w równym stopniu wyliczenia samego zobowiązania kredytowego (świadczenia głównego), sposobu kalkulacji należnych rat, jak i naliczania marży. Z tej przyczyny nie znalazł podstaw do wyinterpretowania oddzielnej normy prawnej odnoszącej się wyłącznie do marży banku”.
