Prawomocne ustalanie nieważności umów kredytów indeksowanych do CHF dawnego Polbanku stało się zasadą przed sądami powszechnymi w całej Polsce. Tak też było w sprawie prowadzonej przez Kancelarię przeciwko Raiffeisen Bank International AG dotyczącej kredytu indeksowanego do CHF. Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 23.05.2023 r. (I ACa 6/23, I ACa 5/23, SSA Ewa Bazelan, SSA Magdalena Kuczyńska i SSA Walentyna Łukomska-Drzymała) oddalił w całości apelację Banku oraz potwierdził, iż umowa kredytu pozostawała w całości nieważna. Przy tym, w przeważającej części uwzględniono zażalenie kredytobiorcy na koszty procesu.
Jeśli chodzi o postępowanie przed Sądem I instancji wskazać należy, że Sąd Okręgowy w Siedlcach, I Wydział Cywilny w sprawie przeciwko Raiffeisen Bank International AG w dniu 6 października 2022 r. wydał wyrok (sygn. akt I C 116/21, SSO Elżbieta Nowacka), zgodnie z treścią którego ustalił nieważność umowy kredytu oraz zasądził świadczenie nienależne zgodnie z teorią dwóch kondykcji, obciążając Bank całością kosztów procesu. Sprawa dotyczyła umowy kredytu indeksowanego dawnego Polbanku z 2008 roku. W sprawie odbyła się jedna rozprawa, na której przesłuchano kredytobiorcę. Sąd nie uwzględnił zarzutu zatrzymania.
Apelację od w/w wyroku złożył bank zaskarżając wyrok w części uwzgledniającej powództwo. Powód wniósł natomiast zażalenie na koszty procesu.
Tym niemniej, apelacja banku okazała się w całości bezzasadna. Sąd Apelacyjny uznał, iż umowy nie można uznać za ważną wobec braku możliwości utrzymania w mocy stosunku prawnego na skutek eliminacji klauzul abuzywnych (abuzywność klauzuli indeksacyjnej).
Nadto, wedle Sądu Apelacyjne bezzasadny pozostaje zarzut zatrzymania. W zakresie zarzutu zatrzymania podnoszono w sprawie, iż jest on bezzasadny, mając na względzie m.in., że:
• umowa kredytu nie należy do umów wzajemnych, natomiast wyłącznie w odniesieniu do tego rodzaju umów może być podniesiony zarzut zatrzymania,
• brak jest możliwości stosowania zarzutu zatrzymania w drodze analogii do umowy niewzajemnej,
• podniesienie zarzutu zatrzymania pozostaje sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i stanowi nadużycie prawa (art. 5 k.c.),
• uwzględnienie zarzutu zatrzymania prowadziłoby do zniweczenia ochrony konsumenckiej wynikającej z Dyrektywy 93/13,
• konieczność zapewnienia ochrony na mocy Dyrektywy 93/13 wymaga zaniechania stosowania przepisów art. 496 k.c. i art. 497 k.c.
• zarzut zatrzymania na gruncie sprawy jest sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa i ratio legis normy prawnej zawartej w art. 496 k.c., bowiem Bank może podnieść zarzut potrącenia, który jest zarzutem dalej idącym.
Pozew wpłynął do Sądu w styczniu 2021 r., co oznacza, że prawomocny wyrok uzyskano w ok. 2,5 roku.
Sprawę prowadził w obu instancjach: r.pr. Miłosz Filip
