Miło nam poinformować o wyroku wydanym przez Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie, I Wydział Cywilny w sprawie – prowadzonej przez r.pr. Miłosza Filipa – przeciwko Bankowi Millennium S.A., który zapadł w dniu 14.11.2023 r. (SSO Rafał Zgliński), zgodnie z treścią którego Sąd ustalił nieistnienie stosunku prawnego ze względu na nieważność umowy kredytu oraz zasądził świadczenie nienależne zgodnie z teorią dwóch kondykcji (zarówno w PLN jak i CHF), obciążając Bank całością kosztów procesu. Odsetki za opóźnienie przyznano od 15-go dnia od doręczenia odpisu pozwu – co jest zgodne z Dyrektywą 93/13.
Pozew wpłynął w marcu 2023 roku, a zatem wyrok zapadł w ekspresowym tempie 8 miesięcy. Wyrok jest nieprawomocny.
Rozpoznawana sprawa jest nietypowa, bowiem dotyczy pozwu indywidualnego złożonego przez członka pozwu grupowego (toczącego się przed Sądem Okręgowym w Warszawie, I C 1281/15). W pozwie zbiorowym Miejski Rzecznik Konsumentów wniósł o ustalenie, że pozwany Bank Millennium S. A. ponosi odpowiedzialność wobec kredytobiorców z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie różnicy pomiędzy świadczeniem faktycznie pobranym, a świadczeniem jakie powinien bank pobrać, gdyby nie były stosowane klauzule indeksacyjne, które są abuzywne. W pozwie grupowym żąda się zatem ustalenia odpowiedzialności banku z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w odniesieniu do tzw. „odfrankowienia”. Tymczasem w pozwie indywidualnym każdorazowo wnosi się o ustalenie nieważności umowy kredytu (tudzież o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z nieważnej umowy kredytu) oraz o zasądzenie zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego przez kredytobiorców na rzecz banku wobec nieważności całej umowy, natomiast nie formułuje się już roszczenia o tzw. „odfrankowienie”. Co istotne, Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 września 2020 roku (III CZP 87/19) stanął na stanowisku, że roszczenie o tzw. „odfrankowienie” jest roszczeniem odrębnym od roszczenia o ustalenie nieważności umowy, wskazując że: „Żądanie uznania postanowienia wzorca umowy za niewiążące konsumenta (art. 3851 k.c.) nie jest tożsame ani nie zawiera się w żądaniu ustalenia nieważności umowy (art. 58 k.c.).”
Jednocześnie trzeba jednak pamiętać, że jak w każdej sprawie cywilnej, tak i w sprawie wytoczonej przez członka pozwu grupowego, może zachodzić pewne ryzyko procesowe (w związku z pozwem grupowym może m.in. zachodzić ryzyko odrzucenia pozwu/zawieszenia pozwu indywidualnego do czasu zakończenia sprawy z pozwu grupowego/stwierdzenia stanu zawisłości sporu), niemniej Kancelaria posiada stosowną argumentację prawną co do dopuszczalności pozwu indywidualnego p-ko Bankowi Millennium. Wskazany wyrok nie jest pierwszym wyrokiem w sprawie z pozwu indywidualnego wydanym przez sąd powszechny. W pozwach indywidualnych p-ko Bankowi Millennium S.A. zapadały już korzystne dla kredytobiorców orzeczenia.
Sprawę prowadzi r.pr. Miłosz Filip, który w ramach Kancelarii reprezentuje w pozwach indywidualnych wytoczonych Bankowi Millennium ponad 50 członków pozwu grupowego.
Jako Kancelaria nie boimy się spraw nieoczywistych, a do takich niewątpliwie należy pozew indywidualny (m.in. o ustalenie nieważności umowy) wytoczony przez członka pozwu grupowego. Aktualnie prowadzimy ponad 50 spraw w pozwach indywidualnych wytoczonych przez członków pozwu grupowego, przy czym już w kilkunastu sprawach uzyskaliśmy zabezpieczenie roszczeń – mimo wiedzy sądu co do uczestniczenia w pozwie grupowym.
W tych okolicznościach, do decyzji członków pozwu grupowego pozostaje czy wystąpić na drogę indywidualnej walki z bankiem, za czym przemawia w szczególności możliwość szybkiego uzyskania zabezpieczenia roszczenia oraz korzystnego rozstrzygnięcia w zakresie ustalenia nieważności umowy kredytu. Nie wszystkie bowiem sądy negują możliwość wytaczania powództw indywidualnych przez członków pozwu grupowego.
